از ترمینال شارل دوگل تا هالیوود؛ روایت مهران کریمی

مهران کریمی ناصری، پناهجوی ایرانی، نامی است که با یکی از عجیب‌ترین داستان‌های انزوای مدرن گره خورده است؛ او به مدت ۱۸ سال (از ۱۹۸۸ تا ۲۰۰۶) در ترمینال شماره‌یک فرودگاه شارل دو گل پاریس زندگی کرد. داستانی آنقدر شگفت‌انگیز که الهام‌بخش مستقیم فیلم معروف «ترمینال» (The Terminal) ساخته‌ی استیون اسپیلبرگ در سال ۲۰۰۴ شد.

داستان ناصری در ۲۶ آگوست ۱۹۸۸ (۴ شهریور ۱۳۶۷) آغاز شد. او که پیش‌تر در بلژیک وضعیت پناهندگی دریافت کرده بود، تصمیم داشت از پاریس به لندن سفر کند. ناصری مدعی بود که در ایستگاه قطار پاریس، کیف دستی حاوی تمام مدارک شناسایی و اوراق پناهندگی‌اش به سرقت رفت.

او توانست سوار هواپیما به مقصد لندن شود؛ اما در فرودگاه هیترو، به دلیل نداشتن هیچ مدرک شناسایی، توسط مقامات بریتانیایی بازداشت و در اولین پرواز به مبدأ، یعنی پاریس، برگردانده شد.

در فرودگاه شارل دو گل، تراژدی بوروکراتیک او کامل شد. مقامات فرانسوی نمی‌توانستند اجازه‌ی ورود ناصری به خاک فرانسه را صادر کنند (چون مدرک نداشت) و همزمان نمی‌توانستند او را به هیچ کشور دیگری اخراج کنند (چون هویت و کشور مبدأ او رسماً قابل تأیید نبود).

مهران کریمی ناصری در این برزخ قانونی گیر افتاد و بخش عمومی ترمینال یک، خانه‌ی او شد. «خانه‌ی» او برای ۱۸ سال، یک نیمکت پلاستیکی قرمز و چرخ دستی وسایلش بود. او در یک حباب قانونی زندگی می‌کرد؛ نه در فرانسه بود و نه خارج از آن.

کارکنان فرودگاه و رستوران‌ها او را می‌شناختند و اغلب به او غذا و روزنامه می‌دادند. او به «سِر آلفرد مهران» شهرت یافت (نامی که گاهی خود را با آن معرفی می‌کرد). روزهای او به مطالعه‌ی کتاب‌های عمدتاً اقتصادی، گوش‌دادن به رادیو و نوشتن خاطرات روزانه‌اش می‌گذشت؛ خاطراتی که بعدها در کتابی با عنوان «مرد ترمینال» منتشر شد.

پس از سال‌ها کشمکش حقوقی و جلب توجه رسانه‌های بین‌المللی، سرانجام در سال ۱۹۹۹، دولت بلژیک موافقت کرد که مدارک پناهندگی او را برگرداند و فرانسه به او اجازه‌ی اقامت داد؛ اما در این مرحله، داستان پیچیده‌تر شد. ناصری که سال‌ها در انزوا و محیط بسته‌ی فرودگاه زندگی کرده بود، از امضای اوراق و خروج از ترمینال خودداری کرد.

پوستر فیلم سینمایی «ترمینال» با بازی تام هنکس

پایان داستان در فرودگاه