فلز گمشده افلاطون در اعماق آتلانتیس/ آیا اوریچالکوم همان برنج اولیه بود؟

به گزارش پارسینه و به نقل از historydefined،  اوریچالکوم در چندین متن باستانی، از جمله کریتیاس افلاطون، ذکر شده است. افلاطون اوریچالکوم را به عنوان دومین فلز ارزشمند پس از طلا توصیف کرد، اما نویسندگان دیگر قرن‌ها بعد از این کلمه برای اشاره به فلزی طلایی رنگ و کم‌ارزش استفاده کردند.

در قرن اول، پلینی بزرگ نوشت که معادن اوریچالکوم تمام شده‌اند. یکی از معاصران او نوشت که این ماده «بسیار براق و سفید است. نه به این دلیل که قلع با آن مخلوط شده است، بلکه به این دلیل که مقداری خاک با آن ترکیب و ذوب شده است.»

اوریچالکوم توصیف شده توسط افلاطون، طلای مایل به قرمز بود. بنابراین، این کلمه احتمالاً به آلیاژهای مختلف در مقاطع زمانی مختلف اشاره داشته است.

کادموس و ریشه‌های اوریچالکوم

طبق اسطوره، کادموس، قهرمان باستانی فنیقی، اوریچالکوم را اختراع کرد.

کادموس شاهزاده‌ای از تبار خدایان بود. پدربزرگ و مادربزرگ پدری او پوزیدون و لیبی، شاهزاده خانم افسانه‌ای مصری، بودند. لیبی دختر یک پادشاه و نوه زئوس بود. کادموس از طرف مادری نیز از رودخانه نیل سرچشمه می‌گرفت.

این یک داستان ریشه‌یابی جالب است، زیرا کادموس افسانه‌ای از بخشی از جهان آمده بود که قبل از رایج شدن برنز و برنج در یونان باستان، برنز و برنج تولید می‌کرد.

جزیره آتلانتیس

کریتیاس افلاطون شرح می‌دهد که چگونه زمین توسط خدایان تقسیم شد. هر یک از آنها بر قلمرو خود حکومت می‌کردند. جزیره آتلانتیس متعلق به پوزئیدون بود.

پوزئیدون عاشق زنی فانی به نام کلیتو شد. پسر اول آنها اطلس نام گرفت. او اولین حاکم آتلانتیس شد. اطلس همچنین نام خود را به اقیانوس اطلس داد.

آتلانتیس پادشاهی ثروتمندی بود که سرشار از اوریچالکوم بود، که "در بسیاری از نقاط جزیره از زمین کنده شده بود، و در آن روزها از هر چیزی جز طلا گرانبهاتر بود."

شهر بزرگ باستانی آتلانتیس توسط مجموعه‌ای از دیوارها از سنگ‌های رنگارنگ احاطه شده بود. بیرونی‌ترین آنها با برنز و بعدی با قلع پوشیده شده بود. داخلی‌ترین دیوار یا "سومین دیوار، که ارگ ​​را در بر می‌گرفت، با نور قرمز اوریچالکوم می‌درخشید."

در درون این دیوار درونی، کاخ‌ها و معبدی مقدس قرار داشت که به پوزئیدون و کلیتو تقدیم شده بود. معبد با نقره و طلا احاطه شده و با آن پوشیده شده بود.

افلاطون ادامه می‌دهد: «در داخل معبد، سقف از عاج بود و به طرز عجیبی در همه جا با طلا و نقره و اوریچالکوم ساخته شده بود؛ و تمام قسمت‌های دیگر، دیوارها و ستون‌ها و کف، با اوریچالکوم پوشانده شده بودند.»

این جزیره از مجموعه‌ای از قوانین وضع شده توسط پوزئیدون پیروی می‌کرد که «توسط اولین پادشاهان بر روی ستونی از اوریچالکوم حک شده بود». افلاطون مردم اولیه آتلانتیس را به عنوان افرادی توصیف می‌کند که «روحیه‌ای حقیقی و از هر نظر بزرگ داشتند که لطافت را با خرد پیوند می‌دادند».

بعدها، هنگامی که خون آنها «بیش از حد و بیش از حد با مواد فانی رقیق شد و طبیعت انسانی دست بالا را گرفت»، تمدن رو به زوال رفت و توجه زئوس را به خود جلب کرد.

او می‌خواست «آنها را مجازات کند تا شاید تنبیه شوند و بهبود یابند»، اما بقیه گفتگوها در تاریخ گم شده است.

یک کشتی باستانی غرق شده

در سال ۲۰۱۵، باستان‌شناسان فلزی منحصر به فرد را از یک کشتی غرق شده در سواحل گلا در سیسیل بازیابی کردند.

این کشتی حدود ۲۶۰۰ سال پیش غرق شده بود. احتمالاً از قبرس، جزیره‌ای یونانی که انواع مختلفی از برنز را تولید می‌کرد، حرکت کرده بود. این جزیره آنقدر غنی از مس بود که خود کلمه مس از کلمه یونانی کیپریوس، که نام این جزیره بود، گرفته شده است.

یکی از باستان‌شناسان این منطقه را "معدنی بی‌قیمت از یافته‌های باستان‌شناسی" توصیف کرد.

دو کلاهخود برنزی قرنتی نیز در این کشتی غرق شده یافت شد. برنز در برابر خوردگی آب دریا بسیار مقاوم‌تر از فولاد است. همه این مصنوعات با وجود اینکه هزاره‌ها در کف دریا بوده‌اند، در وضعیت بسیار خوبی قرار دارند.

شمش‌های طلایی که آنها پیدا کردند در واقع آلیاژی از مس، روی و زغال چوب هستند. ظاهر و ترکیب آن با اشارات تاریخی به فلز باستانی گمشده اوریچالکوم مطابقت دارد.

این سفر اکتشافی به کشتی غرق‌شده در سال ۲۰۱۵ اولین باری بود که این آلیاژ خاص در مقادیر قابل توجهی کشف می‌شد.

فلزی که در این کشتی غرق‌شده یافت شد، از طریق فرآیند سیمان‌سازی ساخته شده است که در آن مس، سنگ معدن روی و زغال چوب در یک بوته ذوب می‌شوند. این یکی از قدیمی‌ترین آلیاژهای مس-روی است که تاکنون یافت شده است.

فلورسانس اشعه ایکس نشان می‌دهد که این آلیاژ خاص تقریباً از ۷۵ تا ۸۰ درصد مس، ۲۰ تا ۲۵ درصد روی و مقادیر کمی آهن، نیکل و سرب تشکیل شده است. این نسبت مس به روی در برنج اولیه رایج بوده است.

برنز معمولاً حاوی درصد بالاتری از مس، حدود ۸۸ درصد است و بقیه آن عمدتاً قلع است. برنج، مانند این آلیاژ باستانی، حاوی درصد بالایی از روی - گاهی اوقات تا چهل درصد - و مقادیر کمی از فلزات دیگر است.

تاریخچه برنز و برنج

اولین مصنوعات برنزی در هزاره پنجم پیش از میلاد در بخش‌هایی از فلات ایران ساخته شدند. قدیمی‌ترین برنز مس-قلع که تاکنون یافت شده است، تقریباً در همان زمان در صربستان ساخته شد. تا هزاره چهارم پیش از میلاد، برنز در بین‌النهرین، مصر و چین ساخته می‌شد.

دو جزء اصلی برنز - مس و قلع - به ندرت در یک مکان یافت می‌شوند. بنابراین، ساخت برنز نیاز به شبکه‌های تجاری قوی داشت.

لوح‌های خط میخی آشوری از قرن هفتم و هشتم پیش از میلاد به نوعی «مس کوهی» به نام اورئیخالکون اشاره می‌کنند. در قرن چهارم بود که افلاطون گزارش‌هایی از کمیاب و تقریباً به ارزش طلا بودن این ماده نوشت. در آن زمان، این ماده هنوز بسیار نادر بود.

با گذشت زمان، کلمه یونانی باستان oricalcum به کلمه لاتین aurichalcum تبدیل شد که به معنی «مس طلایی» است و به کلمه استاندارد «برنج» تبدیل شد.

برنج به طور فزاینده‌ای رایج شد و برای اولین بار در قرن اول پیش از میلاد برای سکه‌ها استفاده شد. این توضیح می‌دهد که چرا مردم در آن زمان از کلمه orichalcum برای فلزی کم‌ارزش استفاده می‌کردند.

این فلز در بخش‌های دورافتاده امپراتوری روم به عنوان سکه استفاده می‌شد. همچنین توسط دولت برای ساخت تجهیزات نظامی مورد استفاده قرار می‌گرفت. بوته‌های رومی که برای تولید برنج استفاده می‌شدند، در آلمان، فرانسه و بریتانیای کبیر یافت شده‌اند.